Ze względu na charakter oraz budowę rozróżnia się konie gorącokrwiste oraz zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką konstrukcję i są zwinne i prędkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego jest koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, jednakowoż mają też delikatniejszą sierść, poprawnie sprawdzają się w gorącym klimacie. Są to kobyły niesłychanie efektowne. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, odważnie mniej ruchliwe. Są także o wiele silniejsze oraz masywniejsze aniżeli konie gorącokrwiste.
Są potężne. Te konie używane są do cięższych prac agrarnych czy transportowych. Nie są prędkie oraz nie muszą być – pracują zazwyczaj w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, iż czasami przypominają kuce, mają dużo cech tych krępych koni – do jazdy na nich należałoby mieć koszulki jeździeckie. Stereotypowym koniem zimnokrwistym jest ciężki oraz wytrzymały perszeron. Twierdzi się, że konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, inaczej zwierząt, które przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym grubą sierść. Co zajmujące, w średniowieczu to naturalnie te ciężkie, choć nieduże konie były wierzchowcami rycerzy oraz stawały z nimi do boju.
Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, jak te gorącokrwiste, jednak za to odpowiedniej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, jednakowoż za to pociągnie za sobą wóz. Są także konie srokate, czyli takie, które mają gigantyczne i nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są gigantyczne płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w baśniach i powieściach są kobyły kare. Czyli najzwyczajniej w świecie są czarne, od ogona po grzywę.
